Ásetur
Áseturnar eru fjórar - létt áseta , hálflétt áseta, stígandi áseta og lóðrétt áseta .
Áseta skiptir alltaf
miklu máli. Segja má að mestu varði að sitja þannig á hestinum að þægilegt sé
fyrir hann og knapann og um leið skapist sem fegurst heildarmynd af manni og
hesti. Sú mynd kallast "fegurð í reið" þegar kostir hesta eru
dæmdir.
Knapinn situr hest sinn
í þeirri stöðu að axlir, olnbogi og hæll mynda því sem næst lóðrétta línu.
Hann snýr höfði beint fram eða í þá átt sem hann beinir hesti sínum. Fætur
liggja þétt en óspenntir niður með síðu hestsins og knapinn rétt tyllir tábergi
í ístöðin, snýr tánum sem beinast fram en hællinn gengur niður fyrir
ístaðsbrún. Þegar knapinn tekur fætur úr ístöðum og lætur þá "hanga " slaka
niður, þá er mátulegt að neðri brún ístaða komi á miðja rist. Knapinn situr
djúpt í hnakknum með rassvöðva nógu slaka til þess að setbeinin þrýstist niður
í hnakkinn. Jafnvægi og stöðugleika í hnakknum fá menn með því að:
a. Sitja
djúpt í hnakknum
b. Láta fætur síga niður með síðum hestsins og mynda
kjölfestu
c. Þrýsta innanverðum lærum að síðum hestsins, en fótum neðan
hnjáliðum er haldið slökum niður.
Með sömu
mjaðmahreyfingu og menn nota er þeir "ýta" sér áfram í rólu, fylgir knapinn
hreyfingum hestsins eftir, þannig að hann lyftist aldrei úr hnakknum. Auðvelt
er að glöggva sig á þessari mjaðmahreyfingu með því að ríða hesti á rösku feti
og fylgja hreyfingum hans vel eftir með mjöðmunum.
Helstu vandamál við
ásetu eru m.a. að:
Þegar farið er í
reiðtúr þarf að gæta að ýmsu:
Áseta skiptir alltaf
miklu máli. Segja má að mestu varði að sitja þannig á hestinum að þægilegt sé
fyrir hann og knapann og um leið skapist sem fegurst heildarmynd af manni og
hesti. Sú mynd kallast "fegurð í reið" þegar kostir hesta eru
dæmdir.
Knapinn situr hest sinn
í þeirri stöðu að axlir, olnbogi og hæll mynda því sem næst lóðrétta línu.
Hann snýr höfði beint fram eða í þá átt sem hann beinir hesti sínum. Fætur
liggja þétt en óspenntir niður með síðu hestsins og knapinn rétt tyllir tábergi
í ístöðin, snýr tánum sem beinast fram en hællinn gengur niður fyrir
ístaðsbrún. Þegar knapinn tekur fætur úr ístöðum og lætur þá "hanga " slaka
niður, þá er mátulegt að neðri brún ístaða komi á miðja rist. Knapinn situr
djúpt í hnakknum með rassvöðva nógu slaka til þess að setbeinin þrýstist niður
í hnakkinn. Jafnvægi og stöðugleika í hnakknum fá menn með því að:
a. Sitja
djúpt í hnakknum
b. Láta fætur síga niður með síðum hestsins og mynda
kjölfestu
c. Þrýsta innanverðum lærum að síðum hestsins, en fótum neðan
hnjáliðum er haldið slökum niður.
Með sömu
mjaðmahreyfingu og menn nota er þeir "ýta" sér áfram í rólu, fylgir knapinn
hreyfingum hestsins eftir, þannig að hann lyftist aldrei úr hnakknum. Auðvelt
er að glöggva sig á þessari mjaðmahreyfingu með því að ríða hesti á rösku feti
og fylgja hreyfingum hans vel eftir með mjöðmunum.
Helstu vandamál við
ásetu eru m.a. að:
- Knapar hafa alltof stutt í ístöðum og "spyrna
í". Knapinn hættir að sitja hest sinn og er nánast farinn að sitja ofan á
honum. Þar með er þyngdarpunktur knapans komin alltof ofarlega og hann verður
valtur á hestinum ef eitthvað ber út af.
- Knapinn er stífur í mjöðmum og baki og fylgir
ekki eftir hreyfingum hestsins, og heggur í hnakkinn í hverju spori.
- Knapinn "heldur utan um" hestinn með fótunum í
stað þess að láta fætur síga slaka niður með síðum hestsins.
Þegar farið er í
reiðtúr þarf að gæta að ýmsu:
- sitja rétt
(axlir, bak, fætur og rétt taumhald),
- hvetja hest af
stað (með mjöðm, rödd, fæti og/eða písk),
- stöðva (stytta í
taumhönd, setjast djúpt í hnakkinn og taka í báða tauma jafnt þar til hesturinn
stoppar, athuga einnig að nota röddina),
- beygja (stytta í
taumhönd, taka í þeim megin sem hesturinn á að beygja og slaka hinumegin,
leggja fót að/hvetja þeim megin sem hesturinn beygir að).